„Przeszłość zachowywana w pamięci

jest częścią teraźniejszości”

W. Kotarbiński

 

          W latach 1945 - 1947 inicjatywy ówczesnego inspektora szkolnego Henryka Okopińskiego podjęto decyzję o zorganizowaniu Szkoły Podstawowej nr 2 przy ulicy J. Słowackiego 15. Przeznaczono na ten cel budynek mieszkalny, który stał pusty. Budynek był jednopiętrowy, murowany, pokryty dachówką. W wyniku przeprowadzonego remontu na parterze i na pierwszym piętrze powstało osiem izb lekcyjnych, a także utworzono cztery dodatkowe pomieszczenia. Cała szkoła ogrzewana była piecami kaflowymi. W budynku znajdowało się również 14 piwnic, w których przechowywano opał, ziemniaki, makulaturę, szkoło i sprzęt gospodarczy. W budynku gospodarczym, mieszczącym się naprzeciw głównego wejścia do szkoły, znajdowały się ubikacje dla dziewcząt i chłopców oraz składziki. Pomiędzy gmachem szkolnym a budynkiem gospodarczym mieściła się studnia, z której czerpano wodę na potrzeby szkoły.

         Po przeprowadzonym remoncie Szkoła Podstawowa nr 2 rozpoczęła działalność 19 września 1947r. Naukę podjęło 250 uczniów w sześciu klasach. Dyrektorem szkoły został Wacław Rubanowicz. 16 listopada 1947r. odbyło się uroczyste poświęcenie szkoły, której nadano imię Tadeusza Kościuszki.

         Trudne były początki pracy nauczycieli w pierwszym roku istnienia placówki w ciasnym budynku, bez wodociągu, bez korytarzy, bez odpowiedniego sprzętu i pomocy dydaktycznych. Dysponowano jedna piłką, jedną siatką i jednym przybornikiem kreślarskim. Szczególnie dotkliwie odczuwano brak sali gimnastycznej. Lekcje wychowania fizycznego odbywały się na podwórku lub też wykorzystywano tereny lasu przylegającego do ulicy J. Słowackiego. Zima lub w deszczowe dni lekcje wychowania fizycznego przeprowadzano w klasie. Pierwszy rok szkolny w „dwójce” ukończyło 345 uczniów.

         15 kwietnia 1949r. funkcje dyrektora szkoły objęła Florentyna Giedroyć. 01 września 1952r. kierownictwo szkoły przejął Zbigniew Piastun. Na stanowisku tym zastąpił go 01 września 1955r. Józef Mianowski, który pełnił te funkcję do 07 grudnia 1955r. Następnie kierownictwo szkoły powierzono Józefowi Koryzmie. W latach pięćdziesiątych zwiększyła się liczba dzieci i oddziałów w szkole. Dotychczasowy budynek nie zapewniał odpowiednich warunków do pracy z dziećmi. Panował w nim straszny tłok. Dzięki staraniom kierownictwa szkoły w 1957r. zapadła decyzja o budowie nowego gmachu szkolnego przy ulicy Bolesława Bieruta – obecnie Niepodległości. Niestety, nowy obiekt przeznaczono na siedzibę Liceum Ogólnokształcącego. Uczniowie i nauczyciele „dwójki” musieli jeszcze poczekać.

         19 maja 1960r. nastąpiło komisyjne zniszczenie pieczęci szkolnej z powodu jej nieaktualności. Starą okrągłą pieczęcią z napisem „Kierownictwo Publicznej Szkoły Podstawowej nr 2 w Łobzie” ostemplowano 3 756 świadectw. Przez kolejne sześć lat świadectwa pieczętowano w Radzie Miejskiej. W roku szkolnym 1960/61 oddano do użytku pierwszą pracownię szkolna w budynku gospodarczym. Była to pracownia prac ręcznych dla dziewcząt i chłopców.

         Wobec trwających nadal trudnych warunków lokalowych z inicjatywy ówczesnego kierownictwa szkoły Józefa Koryzmy oraz władz oświatowych podjęto decyzję o budowie nowej szkoły podstawowej – Pomnika Tysiąclecia państwa Polskiego. Od wkopania kamienia węgielnego 12 kwietnia 1964r. do oficjalnego otwarcia szkoły dnia 05 lutego 1967 upłynęły trzy lata.

         Nowy gmach o 15 izbach lekcyjnych usytuowany został przy ulicy Spokojnej 4, wtedy jeszcze na uboczu miasta. Szkoła była największą objętościowo szkołą w powiecie łobeskim. Szkoła przeznaczona była dla sześciuset uczniów, jednak często liczba ta była przekraczana. Najciaśniej było, gdy udzielaliśmy gościny uczniom Szkoły Podstawowej nr 3 w roku szkolnym 1968/1969 (1 200 uczniów) i uczniów Szkoły Podstawowej nr 1 w roku szkolnym 1972/1973. Nauka trwała wówczas do godziny 17:30.

         Dnia 09 maja 1972r. uczniowie, przeżywali doniosłą chwilę. Szkoła otrzymała sztandar ufundowany przez Komitet Rodzicielski. Pierwszy poczet sztandarowy tworzyli: Ewa Ciechańska, Zofia Olszewska i Czesław Kurkianiec. Jednocześnie szkole nadano imię wielkiego polskiego astronoma – Mikołaja Kopernika. Od tej chwili w czasie każdej ważnej uroczystości uczniom naszej szkoły towarzyszy sztandar i hymn.

         W 1974r. szkoła otrzymała „Medal 200 rocznicy Komisji Edukacji Narodowej” w uznaniu za całokształt pracy dydaktyczno – wychowawczej. W nowym obiekcie szkolnym sukcesywnie organizowano klasopracownie. Pod koniec lat siedemdziesiątych szkoła miała po dwa gabinety matematyczne, języka polskiego i wychowania technicznego, pięć gabinetów nauczania początkowego i po jednym gabinecie fizyczno – chemicznym, biologicznym, geograficznym, historycznym, wychowania muzycznego, wychowania plastycznego, języka obcego oraz salę gimnastyczną. W kolejnych latach sukcesywnie zabudowywano część korytarzy w szkole, uzyskując dodatkowe pomieszczenia dydaktyczne. Podyktowane to było wciąż rosnącą liczbą dzieci uczących się oraz utworzeniem w 1988r. klas specjalnych, a w 1994r. „klasy życia” dla dzieci upośledzonych w stopniu lekkim i głębszym.

         Ze względu na kłopoty lokalowe w końcu listopada 1985r. Rada Narodowa Miasta i Gminy w Łobzie podjęła decyzję o rozbudowie Szkoły Podstawowej nr 2. Projekt ten znalazł wielu zwolenników, powstał społeczny komitet rozbudowy szkoły, znalazły się pieniądze na dokumentację, a łobeskie zakłady pracy potwierdziły gotowość niesienia pomocy. Szkoła miała powiększyć się o 10 sal lekcyjnych. W tak optymistycznych czasach nastąpiła zmiana na stanowisku dyrektora szkoły. Na zasłużoną emeryturę po 31 latach pełnienia funkcji kierowniczej odszedł Józef Koryzma. Jego funkcje objęła Elżbieta Kamińska.

         W 1987r. szkoła obchodziła uroczystość związaną z 40- leciem działalności. Odsłonięta została w holu głównym szkoły tablica pamiątkowa poświęcona Mikołajowi Kopernikowi wykonana przez dyrektora szkoły, Elżbietę Kamińską. W tym samym roku rozpoczęły się prace budowlane związane z rozbudową szkoły. Wylano fundamenty i postawiono mury do pierwszego piętra. W 1991r. kurator szczeciński wstrzymał wszystkie inwestycje. Dzięki staraniom dyrektora szkoły, Elżbiety Kamińskiej, zabezpieczono górę „dobudówki” papą i blachę. W roku 1996 Rada Miasta i Gminy podjęła decyzję o kontynuowaniu rozbudowy szkoły. Zmianie uległ pierwotny projekt i dobudowana cześć pozostanie parterowa.

         W roku 50 – lecia w budynku znajduje się 21 sal lekcyjnych na dwóch poziomach. Ponadto na parterze znajdują się: gabinet dyrektora szkoły, sekretariat, biblioteka, gabinet lekarski, gabinet kierownika gospodarczego, gabinet dentystyczny, sala gimnastyczna i łazienki. Na piętrze znajdują się oprócz klasopracowni, pokój nauczycielski, pracownia komputerowa, gabinet pedagoga szkolnego, biuro księgowej oraz łazienki. W piwnicy znajdują się: szatnia, kuchnia, stołówka, kotłownia, pracownia techniczna, łazienki i archiwum.